Kilka słów wstępu…

Dziecko poznaje świat wszystkimi zmysłami (czyli polisensorycznie). Nieprawidłowy rozwój któregokolwiek powoduje zwykle nieodwracalne zaburzenia rozwoju języka. Brak odpowiedniego poziomu kompetencji językowej uniemożliwia właściwe kształtowanie się dziecka jako jednostki społecznej, utrudnia rozwój zdolności zabawy i opanowywanie reguł gier.

Największe znaczenie w funkcjonowaniu dziecka ma mowa – zdolność jej rozumienia i mówienia, pisanie i rozumienie tekstów. Dlatego tak ważne jest diagnozowanie rozwoju mowy od pierwszych chwil po urodzeniu dziecka oraz konieczność rozpoczęcia terapii w momencie dostrzeżenia nieprawidłowości. Aby mowa pojawiała się w sposób naturalny, dziecko musi urodzić się z niezaburzonymi zmysłami, gównie słuchu.

Rozwój języka rozpoczyna się z chwila narodzin (pierwszy krzyk), a nawet już w życiu płodowym (uwarunkowania genetyczne oraz doświadczenia słuchowe i czuciowe płodu).

Język – jest uwarunkowany zarówno biologicznie (genetycznie) i środowiskowo, tzn. dziecko posiada określone predyspozycje wrodzone, które pozwalają mu pod wpływem czynników środowiskowych nabywać kolejne struktury systemowe.